Hoofdstuk 20: Dieet ik wel Dieet ik niet

Als ik naar mij toekomst keek dan zag ik een slanke vrouw voor me, die lekker sportief bezig zou zijn. Een vrouw die de dagen bij de hand zou nemen en ze zou doorbrengen met zoveel mogelijk, plezier, geluk en liefde.

Om het eerste droombeeld dan maar ook meteen weer goed bij de horens te vatten, startte ik met het Atkins dieet. Het Atkins dieet is een koolhydraat arm dieet, waar best veel eieren in het menu verwerkt zijn. Het smaakte mij prima, en heel langzaam aan viel ik weer wat af. Van de 118 kilo snoepte ik met mijn eieren dieet zomaar 8 kilo weg. Daarbij ging ik ook nog eens meerdere keren in de week naar de sportschool.

Het sporten gaf me een enorme kick. Er wordt wel eens vaker gezegd dat je vaak geen zin hebt om te gaan, maar als je er eenmaal bezig bent, dat je je dan stukken fijner voelt. Nou, deze ervaring kreeg ik ook. Ik sportte per training toch gauw zo een twee uur, en ik vond het helemaal geweldig als ik aan het einde van de trainingen mijn bereikte resultaten op de computer zag verschijnen. Nu ik met het Atkins dieet en het sporten toch echt wat kilo’s verloor ging voor mij helemaal het zonnetje schijnen.

Ik zag het al helemaal voor me. Als ik dit een jaartje zou volhouden dan zou ik toch zeker wel rond de 80 kilo gaan wegen. Zou ik weer leuke kleren aan kunnen. Eindelijk gewoon gaan winkelen in de stad, zonder dat ik 80% van de kledingzaken voorbij hoefde te lopen omdat ik vooraf al wist dat ik toch nergens in zou passen. De toekomst zag er in mijn gedachten goed uit. Dit komt helemaal goed. Echt waar!

Zoals ik dat altijd heb ging ik er ook deze keer weer voor de volle honderd procent tegen aan. Uit mijn omgeving kwamen natuurlijk wel geluiden die mij zouden moeten temperen in de hoeveelheid sport die ik uit oefende. Maar zo zat ik nou eenmaal in elkaar. Als ik iets doe dan doe ik het met volle overgave.

Het sporten ging echt heel lekker, en ik zag dat mijn benen veel strakker werden, dat ik ook iets op mijn buik afviel, dus wat wilde ik nog meer. Drie keer per week stapte ik op de cardio apparatuur  en gaf ik me helemaal. Ieder maand zette ik mijzelf bij de sportschool op de weegschaal om te laten zien dat het goed met me ging, dat ik dunner werd en dat de weegschaal zag dat mijn vetpercentage minder werd.

Na een half jaar Atkinsdieet, met al mijn sportsessie bij de sportschool stagneerde het afvallen. Ik had de  108 kilo al een heel tijdje op de weegschaal staan en er ging gewoon niets meer vanaf. Natuurlijk wilde ik niet meteen de moed opgeven, dus trainde ik gewoon door. Maar op een gegeven moment was mijn lijf op, ik kon niet meer en ik voelde me leeg. Geen energie meer. Ik viel soms bijna flauw als ik had gesport en mijn lijf kreeg enorm behoefte aan suiker.

Resultaat was 10 kilo er af, ik had wel weer wat van een menstruele cyclus gekregen, waardoor ik merkte dat mijn lijf weer beter ging werken, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Het feit dat ik niet meer afviel was enorm demotiverend voor mij. Zodanig zelfs dat ik het Atkinsdieet in de wilgen hing. Samen met mijn sportkleren. Je kunt dan nog zo enthousiast zijn, maar als je niet dat resultaat ziet wat je zou willen zien, dan ebt dat super gevoel ook weg.

Natuurlijk probeerde ik wel er op te letten dat ik niet van het ene uiterste in het andere uiterste qua eetpatroon zou belanden. En mijn twijfeling van dieet ik wel dieet ik niet, vloeide over in een patroon “Die eet ik wel, die eet ik niet”.

Lange tijd bleef het goed gaan met mijn gewicht. Uiteraard groeide ik wel een paar kilo, maar dat kon niet anders. Het verschil van drie keer per week sporten en op dieet zijn, ten opzichte van af een toe een fikse wandeling en genieten van het eten was natuurlijk veel te groot.

Ik bleef het natuurlijk heel belangrijk vinden dat ik verder wel gezond was en zou blijven, dus toen ik een advertentie zag met een oproep dat je bij de supermarkt je suiker en cholesterol kon laten testen, stapte ik op mijn fiets, reed naar de supermarkt en sloot aan in de rij nog te prikken mensen.

Ik was verbaasd dat zoveel mensen zich wel wilde laten prikken in de supermarkt. Gevoelsmatig vond ik het eigenlijk toch wel vreemd toen ik daar zo in de rij stond. Maar oké, ik was niet de enige dus waar zou ik me druk om maken. Toen ik eenmaal aan de beurt was, zei de prikdame tegen mij. “Mevrouw, zwangere vrouwen mogen niet geprikt worden”. Mijn wangen werden rood en ik kon een snijdende zin nog net binnen houden. Als antwoord zei ik luid en duidelijk: “Mevrouw, ik ben niet zwanger. Ik kan namelijk geen kinderen krijgen. Ik ben gewoon dik” Waarop het rood van mijn wangen direct oversprong naar haar wangen. Zachtjes werd er een verontschuldiging gefluisterd.

Op dat moment kwam er bij de 2^e prikdame een plekje vrij. Zij redde haar collega uit de penibele situatie door mij een stoel aan haar tafel aan te bieden. Ze keek me vriendelijk aan en zei tegen mij dat het zeker goed was dat ik de test zou doen. Door het overgewicht had ik namelijk veel meer kans op een te hoge bloed suiker en een te hoge cholesterol. Met de uitslag van de test kon ik dan naar mijn huisarts gaan om de situatie te bespreken. Met verwondering luisterde ik naar haar verhaal. Zoveel aannames in zo een korte tijd. Dus ik zei haar dat het misschien beter was dat er eerst geprikt moest worden.

Zo gezegd zo gedaan. En zoals ik eigenlijk al had verwacht waren de resultaten niet wat de prikdame had verwacht. Cholesterol helemaal goed niets op aan te merken. Suikergehalte ook helemaal goed. Ze keek mij verwonderd aan. Dit waren resultaten die zij niet had verwacht. Tja zei ik, dik zijn wil niet altijd inhouden dat je ongezond bent.  Ik liet een pleister plakken en liep met een blij gevoel weg. Ik mag dan wel dik zijn, maar mijn cholesterol en suiker gehalte van mijn bloed zijn tenminste wel goed. Volgens mij kan niet iedereen dat zeggen. Zelfs de slanke mensen niet.

Jaren gaan voorbij waarin sporten en diëten afgewisseld worden door woede en onmacht omdat ik niet dat kan bereiken wat ik wil. Natuurlijk weet ik dat PCOS er voor zorgt dat het afvallen moeilijk is, en dat een PCOS vrouw er veel meer voor moet doen om haar gewicht op orde te houden, of in het vervelendste geval veel voor moet doen om overgewicht kwijt te raken. En ondanks dat ik dit weet kan ik er gewoon geen vrede mee hebben. Ik kan niet accepteren dat ik nou juist diegene ben die hier mee moet worstelen.

Misschien is dat wel een soort egoïstische gedachten die ik heb. Waarom heb ik dit? Waarom kan ik geen kinderen krijgen? Waarom heb ik overgewicht? En dan misschien nog de grootste vraag: “Waarom kan ik er geen vrede mee hebben?” Het zijn vragen die altijd maar in mijn hoofd bleven malen. Totdat ik mezelf er bewust van ging maken dat er veel ergere dingen in de wereld waren. Gebeurtenissen die veel zwaarder wogen dan als die vragen die in mijn hoofd rond dwarrelde en regelmatig een speldprik uitoefende op mijn gevoelsleven.

Om meer rust te krijgen in mijn gevoelswereld kocht ik mijn eerste boekje van de Dalai Lama. Zie mij niet als een superfan van hem, maar er zijn gewoon zo veel simpele oplossingen voor de vragen in onszelf die het zo moeilijk maken om tot acceptatie van dingen te komen. 

Om acceptatie te kunnen krijgen over het feit of ik nou wel of niet genoeg deed om af te vallen, besloot ik een kuurreis naar Montenegro te boeken. Veertien dagen in een kuuroord aan de kust. Vast patroon van uitgebalanceerde voeding, sporten en rusten. Ik zou toch laten zien dat ik het echt wel kan, dat afvallen.

Hoofdstuk 19: Eindelijk weet ik wat ik heb

Een nieuwe weg ingaan in ons leven hield voor mij ook in dat ik me toch weer op het afvallen wilde gaan toeleggen. De prille zwangerschap had er voor gezorgd dat ik in korte tijd 6 kilo gegroeid was, en dat de weegschaal 118 kilo aangaf. Helaas is het niet zo dat die 6 kilo na de miskraam waren verdwenen, dus er moest weer wat actief aan de lijn gedaan worden.

Verder veranderde er voor mijn lijf natuurlijk nog veel meer. Ik stopte met de clomid en ging in plaats daarvan de anticonceptie pil gebruiken. Ik was dan wel niet vruchtbaar, maar ik wilde ook niet het risico lopen dat ik opeens voor een onverwachte zwangerschap zou komen te staan. Sommige mensen vonden het raar dat ik op die manier er tegen aan keek, maar ik had een beslissing genomen dat ik niet meer verder wilde met het proberen zwanger worden, ik had een hele duidelijk streep gezet. Zie het als zelfbescherming. Er waren zelfs mensen die het egoïstisch vonden dat we er “nu al” mee gestopt waren. Maar wie zijn zij om dat egoïstisch te vinden, bovendien konden zij geen antwoord geven op mijn weder vraag : “Egoïstisch ten opzichte van wat?” Ik ben nog steeds van mening dat het goed is dat wij die keuze hebben gemaakt. Ik creëerde voor mijzelf een levensmotto, en daar hield en houd ik me stevig aan vast.

Het leven wat je nu leeft is geen generale repetitie, maar de hoofdvoorstelling. Alles wat je doet is echt en je mag het niet nog een keer overnieuw doen. Haal het maximale uit je leven, want je leeft het maar één keer.

De verhuizing naar Medemblik hield ook in dat ik een nieuwe huisarts kreeg. Aangezien ik met mijn vorige huisarts niet goed overweg kon, viel ik bij mijn nieuwe huisarts met de deur in huis. Ik vertelde hem dat ik misschien soms erg direct over kon komen, en dat als ik het ergens niet mee eens was, of me niet kon vinden in een bepaalde conclusie dat ik het dan ook recht voor zijn raap zou zeggen. Nou wat dat betreft kwam hem het mooi uit dat ik dat alvast vertelde, zo was hij tenminste op de hoogte van wat voor vlees hij in de kuip had.

De eerste tijd dat ik in Medemblik woonde werd opgeslokt door de verbouwing. Toen er eindelijk rust in het huis was, startte ik weer met fanatiek sporten en diëten.  Na een paar maanden moest ik wederom concluderen dat het diëten en sporten niet echt veel invloed hadden op mijn gewicht. Ik was weliswaar wat kilo’s afgevallen, maar om het nou schokkend te noemen. Nou echt niet!!!!

In 2005 belande ik voor het eerst weer met echte vrouwen klachten bij mijn huisarts. Toen ik in 2002 opnieuw startte met de pil ging alles oke. Gaandeweg werden de menstruatieperiodes korter en minder hevig, en uiteindelijk bleef de bloeding geheel weg. Toen ik met mijn buikpijnklachten bij de huisarts kwam werd ik voor het eerst geconfronteerd met PCOS. Hij keek me toch wat verwonderd aan toen ik vroeg waar hij het overhad. PCOS ik kon me deze afkorting totaal niet herinneren. Waar had hij het over. Na een korte uitleg werd dus duidelijk dat “dat verminderd vruchtbaar zijn” van mij PCOS heette. Ik vertelde mijn huisarts dat de gynaecoloog mij  wel verteld had dat ik verminderd vruchtbaar was, en dat er een kralenkrans van verglaasde eicellen in mijn eierstokken zaten. Maar dat er ook een naam voor bestond? Dat was me nooit verteld. Eindelijk wist ik wat er mis was met mij. Ik had PCOS of te wel Poly Cysteus Ovarium Syndroom.

De huisarts schreef mij een receptje Primoluut voor, zoals ik die wel had gekregen in mijn “probeer zwanger te worden” periode. Dit kuurtje moest er voor zorgen dat er een goede bloeding zou komen en daarna zou het zeker weer beter met me gaan.

Het kuurtje sloeg goed aan, maar wat ik veel belangrijker vond was dat ik wilde weten wat PCOS nou echt maar dan ook echt precies was. Op het internet waren wel wat forums waar PCOS in genoemd werd. Er ging een wereld voor mij open. Het ging hier niet om informatie van artsen, maar om informatie van lotgenoten. Het feit dat ik niets van artsen kon vinden over uitleg over PCOS vond ik zo wie zo al heel erg vreemd. Was het dan zo onbekend in de medische wereld? Of wisten ze niet goed hoe ze met de problemen rond PCOS om moesten gaan? Ik heb geen idee, maar ik weet wel dat ik enorm veel steun en informatie kreeg van mijn lotgenoten. Eindelijk vielen dan ook werkelijk echt alle puzzelstukjes in elkaar.

Eindelijk werd mijn duidelijk waarom ik zo makkelijk overgewicht kon krijgen en waarom deze zo moeilijk weer kwijt te raken was, eindelijk werd duidelijk hoe het precies in elkaar zat met de vruchtbaarheid, en waarom deze bij mij verminderd aanwezig was. Eindelijk ontdekte ik ook dat het volgen van een koolhydraat arm dieet mij misschien toch wel een betere vruchtbaarheid had kunnen schenken. Eindelijk ging ik begrijpen waarom mijn lijf steeds op zoek was naar suiker zodat ik niet flauw zou vallen. Zoveel kennis van lotgenoten bij elkaar maakte het hele verhaal compleet.

Toch was het niet zo dat voor mij op dat moment de knop omging om doormiddel van een koolhydraat arm dieet in combinatie met clomid nogmaals de weg in te slaan om zwanger te worden. Mensen in mijn omgeving vonden dat vreemd en wederom werd ik beticht van egoïstisch zijn, maar op mijn wedervraag egoïstisch ten opzichte van wat, konden zij mij geen antwoord geven. Ik gedroeg me niet egoïstisch ten opzichte van een kind dat er niet is. Ik gedroeg me niet egoïstisch ten opzichte van mijn man. Beslissingen waren namelijk gezamenlijk genomen. Nee, ik vond het niet egoïstisch van mezelf om het niet nog een keer te proberen. Ik koos voor mezelf, voor mijn leven, voor mijn toekomst. Ik wilde niet meer geleefd worden door pillen slikken, door maandelijks heen en weer geslingerd te worden tussen wanhoop en vreugde. Ik wilde niet geleefd worden, maar zelf leven. De beslissing bleef zoals die genomen was.

Eerlijkheidshalve moet ik toch ook wel bekennen dat er af en toe best nog wel een moment was dat ik er aan dacht. Vooral gevoed door zwangerschappen en kindergelach om mij heen. Maar toegeven aan deze momenten zou er toe leiden dat ik en mijn man wederom een lange moeilijke weg zouden gaan. Nee, het was tijd voor de nieuwe richting. Een leven samen met elkaar, een eenheid geboetseerd uit twee individuen die beide een goed beeld hadden van wat zij ieder uit de toekomst wilden gaan halen.  Een toekomst zonder kinderen.

Hoofdstuk 18: Uurwerk

Uurwerk

Stilte vult de leegte

Van het eens zo overvolle lawaai

Stilstand maakt een einde

Aan het eeuwig kronkelend gedraai

Ruisend rollen zwarte golven aan

Op het helder witte strand

Geruisloos stagneert ’t krakend uurwerk

Door ’n alsmaar dwingende hand

Doch ooit zal de stilte

Die nu de leegte vult tot stilstand komen

En zal de ongevulde leegte

Kronkelend eindigen in overvol lawaai

Ooit zullen helder zwarte golven

Brekend op mijn ruisend witte strand aankom

Dan zal ook ’t krakend uurwerk

Weer lopen door een vrien’lijk handgedraai

                                                                                   Juni 2002

Moeilijke beslissingen zijn genomen. Het wordt tijd voor een nieuwe toekomst. Het leven zal nooit over een rechte weg gaan en dagelijks komen wij op kruispunten waar gekozen moet worden welke kant we op gaan. Uurwerk is mijn laatste gedicht. Nu wij gekozen hebben voor een leven zonder kinderen, merk ik dat ik toch stil ben blijven staan in de jaren dat we bezig waren met zwanger worden. En daar bedoel ik mee dat we stil zijn blijven staan, wachtend op het baby geluk, zodat wij met zijn drieën een stap zouden zetten in de toekomst.

Nu we weten dat we die stap niet gaan maken, valt er toch ook een last van mijn schouders. Het stoppen met de clomid is zo wie zo een positief iets. De laatste maanden voor mijn zwangerschap vloog het mij echt aan. Ik kon weinig hebben, en zelfs de mensen waarvan ik hield werden niet gespaard in mijn agressie. 

Eindelijk rust. Mijn man en ik hebben allebei een gevoel van opluchting. Eén ding waar we het vrij snel over eens zijn, is dat we willen verhuizen. Weg uit de polder, weg uit de wijk die alleen maar ’s avonds leeft. Allebei willen we graag naar Medemblik toe. Het stadje aan het IJsselmeer waar mijn man zijn jeugd heeft doorgebracht. Een stadje waar je zomers lekker een terrasje kunt pikken, waar heel veel toeristen en zeilers komen, en waar je in de winter heerlijke wandelingen langs de havens kunt maken. Een nieuwe kans voor ons om ons leven zonder kinderen op de rit te krijgen.

Het vinden van een nieuw huis is natuurlijk ook niet zomaar wat. Maar één ding was meteen duidelijk. Het moest geen nieuwbouw huis worden in de wijken die aan de rand van Medemblik lagen. Als we daar voor zouden gaan, dan zou er niets veranderen.

Na heel wat speurwerk vonden we ons nieuw huis. De eerste keer dat ik het betrad, had ik al een goed gevoel er bij. Dat kwam niet zo zeer omdat het mooi ingericht was, of omdat het nieuw was. Nee in tegendeel. Het huis was gebouwd in 1930. Alles was oud. Er zaten mooie glas in loodramen in. De voor en achterkamer werden gescheiden door originele schuifdeuren, en de keuken was nog nooit vervangen. Dit zou ons nieuwe huis worden, ik wist het gewoon. Natuurlijk, moest er een algehele verbouwing komen, want douchen moest je bijvoorbeeld in een kast. Maar dat was juist een prachtige uitdaging. Van het oude muffe huis, een klein paleisje maken.  Augustus 2003 was het eindelijk zover dat wij ons eigenaar mochten noemen van ons nieuwe oude op te knappen huis in Medemblik.

Hoofdstuk 17: Nooit mama, nooit papa

Het is tijd. Tijd om beslissingen te nemen. Tijd om naar de toekomst te kijken en dingen achter ons te laten. Het is tijd dat ik een beslissing neem over of ik verder wil gaan met het slikken van hormonen. Hoelang ik door moet gaan met het proberen zwanger te worden. Niemand kan mij raad geven. Het is tijd dat ik beslis.

Ik kon het soms niet begrijpen als ik in het ziekenhuis zat en al die mede lotgenoten daar toch wel triest zag zitten. De verhalen die af en toe loskwamen over het feit dat ze al zo lang bezig waren. Dat ze alles er voor overhadden om een kindje in hun armen te houden. Hoelang het ook zou duren en wat ze er voor moesten doen, alles hadden zij er voor over.

Ik niet. Ik wil leven. Ik wil niet alle dagen temperatuur opnemen, en mijn lijstje bijhouden. Ik wil seks wanneer ik het wil, maar niet meer omdat het volgens de thermometer zou moeten. Ik wil leven.

Ik wil doorgaan met mijn leven, zonder dat mijn blik beperkt wordt met de enige en enkele visie dat het belangrijk is dat ik me voort ga planten. Ik wil mijn hoofd kunnen draaien naar alle kanten die het leven te bieden heeft. Het is tijd om het los te laten, het is tijd om verder te gaan.

Een dergelijke beslissing is niet makkelijk te nemen. Je bepaalt je toekomst. Je neemt de consequentie dat door te stoppen met de behandelingen je definitief op dat moment kiest voor een leven zonder kinderen. Een leven waarin het woord papa en mama naar mij en mijn man nooit zal klinken. Een leven waarin het woord opa en oma nooit gebruikt zal worden. Een beslissing die doorwerkt naar mijn eigen ouders. Wij zullen nooit papa en mama worden, en zij nooit opa en oma.

Het is een beslissing die ik alleen genomen heb. Dat klinkt misschien heel egoïstisch maar ik was leeg en ik kon het niet meer aan.  Natuurlijk heb ik mijn gevoel gedeeld met mijn man. Maar voordat het zover was heb ik het eerst allemaal voor mezelf op een rijtje gezet.

Lang hoefde wij er samen niet over te praten. We hadden ons best gedaan. Veel meegemaakt, en samen kwamen we tot de conclusie, tot hier en niet verder. Het is mei 2002. Wij blijven voor altijd kinderloos.